Gromnica była obecna w tradycji chrześcijańskiej od setek lat. Święcenie tej dużej świecy z wosku pszczelego odbywało się w kościołach już w IX wieku przy okazji święta Ofiarowania Pańskiego, w Polsce znanego jako święto Matki Bożej Gromnicznej. W tradycji ludowej zapalenie płomienia w trakcie burzy, gradobicia, powodzi czy pożarów miało chronić domostwo przed skutkami klęski żywiołowej. Świecę umieszczano niegdyś w dłoni odchodzącej osoby. Obecnie gromnicę zapala się podczas chrztu dziecka, a następnie przechowuje się ją do komunii, bierzmowania lub nawet przez całe życie.
Nową świecę można nabyć w sklepach z dewocjonaliami, np. na https://quovadis.sklep.pl/dewocjonalia/gromnice. Musi ona jednak zostać poświęcona w kościele podczas święta Ofiarowania Pańskiego, obchodzonego 2 lutego. Ma ona symbolizować obecność Chrystusa w życiu każdej wierzącej osoby. Świecę zapala się podczas wielu uroczystości, np. w Wielką Sobotę. Zgodnie z tradycją katolicką powinna ona być podarowana ochrzczonemu dziecku. Może ona towarzyszyć przez całe życie i być użyta nawet na ślubie.
Gromnicę można zapalać nie tylko od święta. Jej światło może posłużyć w trakcie domowej modlitwy, w trudnych chwilach życia, w chorobie bliskiej osoby. Dla umierającej osoby gromnica ma wskazać drogę do Jezusa. Tradycja zapalania świecy ma kilkaset lat. Mimo że obecnie jest ona zapomniana, warto odświeżyć i pielęgnować ten stary zwyczaj. Dla osób wierzących zapalenie gromnicy to ważny rytuał i symbol bliskości Boga.
